Pazartesi dilekçeyi yazacağımdan ve bir de Eren Hocalarına göstereceğinden, henüz ilaçları almadım ve başlamadık. Belki başlasak bir şeyler daha da kolaylaşacak, neyin ne olduğunu göreceğim. Belki de yine neyin ne olduğunu göreceğim ve her şey daha da zorlaşacak. Şu ansa bebeğimin huzurlu anlarında ona bakıp, acaba ilaçlar bu huzurdan edecek mi hesabı, tedirginliği ve hüznü, içimi yakıyor.
Dün saatlerce balkonu temizledim. Yerleri, camları, duvarları, pervazları, balkon kapısını... her yeri yıkadım, sildim. Kızların artık balkona çıkabilmesini istedim. Bugün her yer kurumuştu ve çıkmalarına izin verdim. Bu arada balkonumuz cam kaplı ve açılan camlar için herhangi bir kilit mekanizması bulunmadığından koli bandıyla 6’şar 7’şer yerden bantladım. Çok eğlendiler. Ama yerler çok ılık olmadığından, yere battaniye serdim ve basıp üşütmemeleri için 10-20 dk’dan uzun kalmalarına müsaade etmedim.
Artık biraz bazı şeylerimin belki de normal olmadığına karar verdim ve belki de terapi almanın beni rahatşatacağını düşündüm. Çünkü burada gerçekten çok yalnızım. Ama burada psikolog olmadığından, online terapiyi araştırdım. Gerçeği ne kadar işe yarar, online’ı ne kadar işlevsel olabilir hiçbir tecrübem ve fikrim yok. Ancak anılar konusundaki bazı takıntılarım, evrenin bazı şeyleri unutma ihtimali beni çok üzüyor. Söz gelimi bana atılmış bir sokak kedisinin fotoğrafını silemiyorum. Diyorum ki belki de bu kediciğin fotoğrafı belki de hiç kimsenin telefonunda kalmayacak, hiç kimsenin telefonunda olmayacak. Bu kedicik yaşayacak ve kendi kendine ölecek, dünyada onu anımsayan kimse olmayacak mı? Bu ihtimal benim canımı yakıyor... Silmiyorum. Böyle böyle, telefonum bir çok fotoğrafla doldu, Fıstıkımın anılarından tabii ki asla geçemiyorum ve 16 gblik telefonumun yaklaşık 8,5 gb’si galeriye ait. Bir kısmı zaten telefonun işlem dosyaları filan derken, bu durum resmen telefonu kullanımımı ve hayatımı etkiliyor. Bilmiyorum, bu normal mi?
İşte böyle. Kızları mutlu etmeye çalışarak vaktimi geçiriyorum. Ne yazık ki ders çalışamadım, bu akşam programımı yapıp yarın 8.30’da işe gidip tüm gün verimli şekilde çalışmayı planlıyorum. Canım kızlarım.
Dün saatlerce balkonu temizledim. Yerleri, camları, duvarları, pervazları, balkon kapısını... her yeri yıkadım, sildim. Kızların artık balkona çıkabilmesini istedim. Bugün her yer kurumuştu ve çıkmalarına izin verdim. Bu arada balkonumuz cam kaplı ve açılan camlar için herhangi bir kilit mekanizması bulunmadığından koli bandıyla 6’şar 7’şer yerden bantladım. Çok eğlendiler. Ama yerler çok ılık olmadığından, yere battaniye serdim ve basıp üşütmemeleri için 10-20 dk’dan uzun kalmalarına müsaade etmedim.
Artık biraz bazı şeylerimin belki de normal olmadığına karar verdim ve belki de terapi almanın beni rahatşatacağını düşündüm. Çünkü burada gerçekten çok yalnızım. Ama burada psikolog olmadığından, online terapiyi araştırdım. Gerçeği ne kadar işe yarar, online’ı ne kadar işlevsel olabilir hiçbir tecrübem ve fikrim yok. Ancak anılar konusundaki bazı takıntılarım, evrenin bazı şeyleri unutma ihtimali beni çok üzüyor. Söz gelimi bana atılmış bir sokak kedisinin fotoğrafını silemiyorum. Diyorum ki belki de bu kediciğin fotoğrafı belki de hiç kimsenin telefonunda kalmayacak, hiç kimsenin telefonunda olmayacak. Bu kedicik yaşayacak ve kendi kendine ölecek, dünyada onu anımsayan kimse olmayacak mı? Bu ihtimal benim canımı yakıyor... Silmiyorum. Böyle böyle, telefonum bir çok fotoğrafla doldu, Fıstıkımın anılarından tabii ki asla geçemiyorum ve 16 gblik telefonumun yaklaşık 8,5 gb’si galeriye ait. Bir kısmı zaten telefonun işlem dosyaları filan derken, bu durum resmen telefonu kullanımımı ve hayatımı etkiliyor. Bilmiyorum, bu normal mi?
İşte böyle. Kızları mutlu etmeye çalışarak vaktimi geçiriyorum. Ne yazık ki ders çalışamadım, bu akşam programımı yapıp yarın 8.30’da işe gidip tüm gün verimli şekilde çalışmayı planlıyorum. Canım kızlarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder