601. gün

Benim canım kızım. İki gündür canım öyle yanıyor ki tarif etmem çok güç. Sürekli aklıma sen geliyorsun, bir de gittiğin gün ben kanepede uzanırken ikiye katlanıp üzerimde yatışın. Onun dünyadaki son saatlerin olduğunu düşündükçe içim eziliyor. Sonsuz ve tarifsiz bir kederle doluyorum. Artık bunları düşünmekten kaçıyorum. Çünkü ben buradan çıkış yolunu bulamıyorum benim kalbimin en sıcak köşesi kızım. Dün akşam defalarca kere aklıma geldi, aceleyle, panikle beynimi uzaklaştırabilmek için farklı şeyler bulmaya çalıştım. Çok özür dilerim canım bebeğim. Günahım kabulüm ama ne olur seni sevmediğimi sanma. Yanına geldiğimde bana içerlemiş ya da kızmış olma. Bunları düşündükçe ölenin ben olmayışıma bir kere daha kızıyorum.

Şimdi ise beni bu bloga getiren ve de yukarıdaki satırın ilk birkaç cümlesinin ardından ağlama krizine sokan, It ain't me şarkısının nakaratı. Who's gonna walk you through the dark side of the morning? Who's gonna rock you when the sun wont let you sleep? It aint me.
Çok üzgünüm.